Αν και δεν έχτισε τη ζωή του στην πολύπαθη πατρίδα, ο Γιώργος Στάικος από το Πάμφιο Αιτωλοακαρνανίας ποτέ του δε λησμόνησε όσα του δώρισε η Ελλάδα. Τα χέρια του επιπλοποιού κάμωσαν ξύλινα παιχνίδια, στοίβαξαν μπουκάλια σε εργοστάσια, έφτιαξαν καρέκλες στο ολόδικό του ξυλουργείο. Στην ξενιτιά είναι όμως που επιτέλεσαν το σημαντικότερό τους έργο: με αυτά φόρεσε τη βέρα στην αγαπημένη του, με αυτά φρόντισε τα μονάκριβά του τέκνα. Ένα ταξίδι που ξεκίνησε όταν ο Γιώργος αρνήθηκε να επιβιώσει στη χώρα που τον «γέννησε», επιλέγοντας να ζήσει σε αυτήν που τον αγκάλιασε.